Przygoda 076 cz. III

Przygoda LXXVI

Z jak zemsta cz. III

Na całe szczęście przeczucia Asha w sprawie naszego wynalazcy były naprawdę zgodne z prawdą, ponieważ ledwie przyszliśmy ja, mój chłopak i Luke do Clemonta i opowiedzieliśmy mu o wszystkim, to ten uśmiechnął się tajemniczo, zachichotał, dotknął swoich okularów i rzekł:
- Cieszy mnie, że przyszliście do mnie z prośbą o pomoc, albowiem będę wam mógł dzisiaj dowieść, że naprawdę, ale to naprawdę dzięki nauce przyszłość mamy dziś!
Następnie pogrzebał coś w swoim plecaku i pokazał nam jakiś mały, czarny przedmiot.
- Oto zestaw Clemonta! Wiecie, tak sobie niedawno majsterkowałem i wyprodukowałem coś takiego, bo czułem, że być może to się nam kiedyś przyda. Przedstawiam wam mój mikroskopijny słuchacz!
- Mikroskopijny słuchacz? - zapytałam zdumiona.
- Pika-pika? - pisnął równie zdziwiony co ja Pikachu.
- Tak - skinął wesoło głową Clemont - Jak już sama nazwa wskazuje, to urządzenie wsadza się do ucha, po czym odbiera ono dźwięk przesyłany danej osobie przez mikrofon taki jak ten.
Po tych słowach pokazał nam słuchawki z przymocowanym do nich małym mikrofonem.
- Ekstra! Nauka jest niesamowita! - zawołał zachwycony Ash.
- Dokładnie - uśmiechnął się Clemont - Dzięki temu będziemy mogli służyć naszym aktorom za suflerów i kiedy zapomną oni tekstu, to zawsze podpowiemy im ich kwestie i nie trzeba będzie dublować scen. Albo po prostu nie będą musieli się uczyć tekstu, bo ten mikrofon zrobi swoje.
- Wow! Ash ma rację! Nauka naprawdę jest niesamowita! - zawołał radośnie Luke - Oczywiście mógłbym odłożyć kręcenie filmu do czasu, aż nasi drodzy aktorzy się nauczą roli, ale obawiam się, że nie mogę sobie na to pozwolić.
- A właściwie to powiedz mi, co ci się tak spieszy z tym filmem? - zapytałam zdumiona - Naprawdę musisz nakręcić go jak najszybciej?
- Tak. Bo widzicie, już za dwa tygodnie odbędzie się w Pokeweood konkurs dla młodych reżyserów. Jako, że się już nieco wybiłem, mogę mieć większe szanse na to, aby go wygrać, ale tak czy siak muszę mieć naprawdę dobry film, co najmniej godzinny.
- Wiesz jednak, że nakręcenie filmu to nie jest taka prosta sprawa - zauważył Clemont - Trzeba mieć sprzęt, ekipę i w ogóle.
- Sprzęt łatwo jest wypożyczyć, a ekipa się znajdzie - stwierdził młody reżyser, nie dając się mu zniechęcić - Zresztą film będzie trwał tak około godzinę. Ile to może nam zająć czasu? Poza tym pamiętajmy, że jurorzy nie będą oceniać to, czy film jest nakręcony amatorsko czy specjalistycznie. W sumie nawet lepiej, by był on stworzony raczej tą pierwszą metodą, czyli amatorską. W końcu ja wciąż dopiero zaczynam swoją karierę i rozwijam swoje talenty.
- Rozumiem - skinęłam głową - Tylko, że wiesz... Głównych aktorów łatwo znalazłeś, ale co dalej? Co ze statystami i odtwórcami epizodycznych ról?
- No i plenery? Co z nimi? - zapytał Clemont.
- Spokojnie. Jak powiedziałem film może być, a wręcz powinien być amatorski. Potem, jeżeli się on spodoba jury, nakręcę go w formie bardziej specjalistycznej - wyjaśnił nam Luke - Poza tym tu w pobliżu, o ile dobrze wiem, znajdują się pozostałości po dawnych czasach.
- Owszem, jest tu całkiem niedaleko taki pałacyk z minionej epoki - zauważył Ash - Nadawałby się na siedzibę gubernatora. No, a z kolei dom profesora Oaka mógłby od biedy naśladować hacjendę de La Vegów.
- Wnętrza są dobre, a co do zewnętrznych miejsc, to można jakoś je chyba komputerowo wygenerować - powiedział Clemont.
- Damy sobie z tym radę - rzekł Luke bardzo zadowolonym głosem - Nie wolno nam się tylko poddawać. Ważne, żebyśmy nakręcili ten film, a wszystko będzie dobrze.
- Podziwiam twój optymizm - odparłam wesoło - Ale skąd weźmiesz statystów?
- Spokojnie, moja mama na pewno użyczy nam swoich pracowników - powiedział mój chłopak - Kostiumy dla nich zaś znajdziemy w teatrze. Tam też znajdziemy ewentualne dekoracje do naszego filmu. Nie będzie więc źle. Powiem więcej. Musi być dobrze.
- Pika-pika! Pika-chu! - zapiszczał wesoło Pikachu.
- No i doskonale - rzekł z uśmiechem Luke - A więc nie mamy na co czekać. Bierzmy się do dzieła!

***

Ponieważ mieliśmy dokładnie zaplanowane, co zamierzamy zrobić, to nie zostało nam nic innego jak tylko przejść do realizacji naszego planu. Wskutek tego Clemont zaczął budować nowe egzemplarze swego nowego wynalazku, z kolei Luke przygotował sobie specjalny sprzęt do nagrywania filmów. Okazało się, że miał on w Alabastii kilku znajomych zajmujących się właśnie branżą filmową, dlatego pożyczyli mu to, co on sobie tylko zażyczył i nawet przywieźli mu na plan filmowy, który były przedmieścia Alabastii. Nasz drogi reżyser przeszedł najpierw do kręcenia scen, które to dzieją się w plenerze. Potem zaś zamierzał on nakręcić wszystkie te sceny rozgrywające się w budynkach.
- Luke idzie na łatwiznę, gdyż ujęć w plenerze jest mniej niż tych w budynkach - stwierdziła ironicznie Iris, kiedy następnego dnia od naszej rozmowy z Clemontem przeszliśmy do kręcenia filmu.
- Być może, ale tak czy siak on chyba wie lepiej od nas, co należy robić podczas kręcenia filmu - zauważył Cilan.
- W sumie masz rację, ale i tak jestem zdania, że on idzie na łatwiznę.
Nie wytrzymałam i musiałam jej coś powiedzieć.
- Wiesz co? Odnoszę wrażenie, że dla ciebie szklanka zawsze jest do połowy pusta.
- A dla ciebie jest zawsze do połowy pełna - mruknęła nieco złym tonem Mulatka - Uważasz może, że to dobrze? To świetnie, ja jednak wolę podchodzić bardziej realistycznie do wszystkiego, co się wokół nas dzieje.
- Raczej pesymistycznie - odciął się Cilan.
- Wszystko zależy od punktu widzenia - stwierdziła dowcipnie Dawn - Dla jednych ludzi szklanka jest do połowy pusta, dla drugich do połowy pełna, a dla jeszcze innych szklanka to coś, czym można kogoś rzucić, żeby sprawić mu ból.
- Pip-lu-pip! - zaćwierkał Piplup, zgadzając się z nią.
Parsknęłam lekko śmiechem, słysząc zabawne słowa mojej najlepszej przyjaciółki. Musiałam przyznać, że ona naprawdę potrafi dogadać, choć jej złośliwość zwykle była na swój sposób bardzo urocza. Misty i Melody też umieją dogadać, ale one zwykle robiły to wtedy, aby komuś dogryźć, Dawn zaś po prostu lubiła sypać żartami.
- No dobra, moi kochani. Dosyć już tego gadania - powiedziała May, podchodząc do nas - Nasz pan reżyser woła nas na plan.
Dziewczyna (podobnie jak my wszyscy) miała na sobie piękny strój wypożyczony z teatru, dzięki czemu wyglądała jak służąca z początku XIX wieku. Taką bowiem rolę dostała ona w historii napisanej przez Maggie Ravenshop - służącą i zarazem wierną przyjaciółkę panny Sereny Pulido, czyli mnie.
- Mamy teraz zacząć nakręcić scenę opowieści Sereny - rzekła moja przyjaciółka z Hoenn - Wiecie, chodzi o tę sytuację, kiedy senorita Pulido opowiada państwu Ketchum o tym, jak ocalił ją Zorro.
- Doskonale! Nie mogę się już tej sceny doczekać! - zachichotałam radośnie.
Spojrzałam na Asha przebranego w czarny strój dzielnego banity w masce. Musiałam przyznać, że wyglądał on w nim po prostu wspaniale. Ten kostium doskonale do niego pasował. Czynił go jeszcze bardziej męskim i bohaterskim, a w każdym razie w moich oczach.
- Dobrze, kochani! Bierzmy się do dzieła! - zawołał Luke.
- Obawiam się, że musimy wam przeszkodzić! - usłyszeliśmy za sobą nagle jakiś kobiecy, wredny głos.
Obejrzeliśmy się za siebie i zauważyliśmy, że na najbliższym drzewie stoi jakaś bardzo dobrze nam znana trójka, która zaczęła recytować pewną rymowankę (tak nawiasem mówiąc znaliśmy ją już na pamięć, a w każdym razie jej podstawowe, powtarzające się wersy).
- Te dwie niecnoty, a właściwie trzy...
- Niosą kłopoty niczym filmowy sny.
- By uchronić świat od dewastacji...
- By zjednoczyć wszystkie ludy naszej nacji...
- Głąbom filmowcom nie przyznać racji...
- By Oskara osiągnąć, będziemy walczyć.
- Jessie...
- I fotogeniczny James!
- Zespół R filmowo walczy w służbie zła!
- Więc poddaj się lub do filmowej walki z nami stań!
- MIAU! To fakt!

Chwilę później cała trójka dobrze nam znanych złodziei Pokemonów zeskoczyła z drzewa, po czym popatrzyła w naszym kierunku złośliwym wzrokiem.
- No nie! Zespół R! - zawołał załamanym głosem Ash - Nawet teraz musicie nam przeszkadzać i chcieć nas okraść?!
- Pika-pika?! - pisnął oburzony Pikachu.
- Jeśli to zamierzacie zrobić, to odpuśćcie sobie - zawołała Dawn - Jest nas o wiele więcej niż was!
- I bez trudu damy sobie z wami radę! - dodała May.
Pikachu i Piplup przybrali bojowe miny. Z torby Bonnie wyskoczył nagle Dedenne, który również był gotów do walki.
- Ależ spokojnie, głąby! Tylko bez takich! - zaśmiał się Meowth - My wcale nie chcemy was okraść! W każdym razie nie dzisiaj.
- Dzisiaj mamy inne plany - stwierdził James, po czym dość ironicznie rzekł: - W każdym razie Jessie ma inne plany, a nam nie chce się z nią kłócić.
- No dokładnie - jęknął Meowth, opuszczając załamany głowę w dół - Trudno z nią wytrzymać, gdy jest w dobrym humorze, a co dopiero wtedy, kiedy jest wnerwiona.
- Więc lepiej jej nie prowokować - dodał załamanym głosem James.
Jessie strzeliła ich obu dłońmi przez głowę, po czym warknęła:
- Nędzni amatorzy! Mam niestety nieprzyjemność pracować z samymi dyletantami, ale cóż... Takich jest teraz coraz więcej. Mam rację, maestro?
To mówiąc zwróciła się do Luke’a, który miał już nieprzyjemność ich poznać, kiedy kręcił swoje dwa poprzednie filmy z udziałem Asha, Iris i Cilana. Reżyser był nieco zdziwiony jej słowami, ale mimo wszystko słowo „maestro“ musiało mu zaimponować, ponieważ powiedział:
- Niestety, to prawda, ale do czego zmierzasz?
- Otóż niechcący dowiedzieliśmy się o tym, że kręcisz film z udziałem głąbów - rzekła Jessie.
- Założę się, że bardzo chcący - mruknęła Iris.
- Także właśnie dlatego stwierdziliśmy, że skoro już musisz zatrudnić do grania w tym filmie amatorów, to powinieneś zatrudnić też naprawdę zdolnych artystów - mówiła dalej członkini Zespołu R.
- Tak właściwie to ona o wszystkim zdecydowała, a my po prostu się z nią zgodziliśmy dla świętego spokoju - zauważył złośliwie Meowth.
- No właśnie, bo my wolelibyśmy was otumanić gazem i zabrać wam Pokemony, ale cóż... Pewna wyższa instancja uznała, że lepiej to odłożyć na później - dodał załamanym głosem James.
- Trzeba będzie później podziękować tej wyższej instancji - zauważył dowcipnym tonem Cilan.
- Tak... Zdecydowanie trzeba będzie - odpowiedziałam mu, po czym dodałam: - A więc mam rozumieć, że wy chcecie zagrać w filmie naszego przyjaciela Luke’a?
- Dokładnie tak - uśmiechnęła się do mnie Jessie - Podziwiam twoją inteligencję, moja droga.
- To raczej jest dobra znajomość twojej osoby - zauważyła May - Ale tak, inteligencja ma do tego bardzo wiele. W końcu trzeba myśleć, aby móc kogoś należycie poznać.
- Trzeba myśleć... To dobre stwierdzenie - mruknął Meowth, patrząc złośliwie na Jessie.
Oberwał za ten tekst solidnego kopniaka pod ogon od swej koleżanki z pracy, która po załatwieniu swoich porachunków poprawiła sobie fryzurę i rzekła:
- Super. A zatem, panie reżyserze, pragnę dostać rolę w twoim filmie. No i znaj moją łaskę... Skoro ja, wielka Jessielana mam tutaj grać, to niech moi koledzy, aktorzy z Bożej łaski zagrają razem ze mną.
- Samoluba i zarozumiałą zołzę to ona gra doskonale - mruknął James.
- I gra tę rolę już od dobrych kilku lat - zachichotał Meowth.
Jessie prychnęła pogardliwie, po czym zapytała Luke’a:
- To jak, kochasiu? Dostanę angaż u ciebie?
Luke spojrzał na nas uważnie, po czym powiedział wesoło:
- Wiecie co? Tak się składa, że w tym filmie są role wzorowane na waszych postaciach, więc cóż... Szukaliśmy do nich aktorów, ale skoro wy się zjawiliście, to doskonale. Nie musimy nikogo szukać na wasze miejsce.
- Czyli, że... Mamy angaż?! - zawołała Jessie podnieconym tonem - I to jeszcze mam zagrać postać inspirowaną moją własną, wspaniałą osobą? Czy ja dobrze słyszę?!
- Tak, bardzo dobrze słyszysz - powiedział do niej Ash z uśmiechem na twarzy - Mamy w tym filmie trzy role inspirowane waszymi osobami.
- Można więc powiedzieć, że spadliście nam jak z nieba - zaśmiała się Dawn.
- Pika-pika-chu! Pip-lu-li! - pisnęli Pikachu i Piplup.
Oczywiście Jessie nie trzeba było długo namawiać do zagrania swojej postaci. Co prawda wolała zagrać Serenę Pulido, ale w końcu uznała, że porucznik Jessie Monastario to rola całkiem ciekawa, chociaż miała do niej pewne zastrzeżenia.
- Uważam, że ten, kto napisał ten scenariusz, to w ogóle mnie nie zna - rzekła złodziejka Pokemonów - Przecież ta cała pani porucznik jest wredna, złośliwa, zarozumiała i nerwowa. To moje całkowite przeciwieństwo!
James i Meowth mieli na ten temat inne zdanie, jednak woleli milczeć, aby nie oberwać od swojej dość nerwowej koleżanki. Zamiast tego tylko lekko zachichotali wymownie, ubawieni stwiedzeniem Jessie.
- Wiesz... To nawet lepiej, że ta postać znacznie różni się od ciebie - powiedział Clemont - Bo dzięki temu będziesz mogła się wykazać swoim talentem aktorskim. Grać na ekranie kogoś podobnego do siebie, to nie jest wielka sztuka. Ale zagrać kogoś zupełnie innego niż się jest naprawdę, to prawdziwe wyzwanie.
- Tak, dokładnie - poparł go Luke - Sam bym tego lepiej nie nazwał. Poza tym porządny aktor zagra każdą rolę, nawet tamto drzewo.
Jessie przekonały ich argumenty, dlatego też przestała grymasić, a my przeszliśmy do kręcenia filmu.
***

Opowiadanie Maggie Ravenshop c.d:
Serena Pulido przyjechała tego popołudnia do hacjendy de La Vegów w towarzystwie matki oraz swojej służki i zarazem damy do towarzystwa o imieniu May. Cała trójka została oczywiście bardzo uprzejmie powitana przez gospodarzy, którzy przedstawili im rodzeństwo Pinkerton.
- Miło mi was poznać - powiedziała Grace, witając Clemonta i Bonnie - Naprawdę cieszy mnie, że państwo przybyliście do Alabastii. Ten bandyta Zorro zaczyna spędzać nam wszystkim sen z powiek.
- To prawda - zgodził się z kobietą Ash - Im szybciej zostanie złapany, tym lepiej.
Serena spiorunowała go bardzo gniewnym spojrzeniem i powiedziała:
- A ja uważam, że Zorro jest dobrym człowiekiem, więc nie powinien zostać schwytany. W końcu występuje on jedynie przeciwko nędznikom, którzy okradają biednych ludzi pod pretekstem pobierania podatków.
- Córeczko, proszę - syknęła gniewnie Grace - Nie powinnaś mówić takich słów, zwłaszcza w towarzystwie ludzi będących przyjaciółmi Jego Ekscelencji gubernatora.
Mówiąc to miała oczywiście na myśli rodzeństwo Pinkerton. Clemont uśmiechnął się delikatnie i powiedział:
- Prawdę mówiąc muszę sprostować pewne nieporozumienie. Otóż nie jesteśmy przyjaciółmi Jego Ekscelencji, nie śmiemy bowiem pretendować do takiego tytułu. Jesteśmy po prostu ludźmi przez niego wynajętymi, jak również mamy za zadanie odnaleźć i zdemaskować Zorro.
- Ale być może zaraz po tym wszystkim będziemy jego przyjaciółmi - zaśmiała się Bonnie - Jednak nie zamierzamy mu donosić o wszystkim, co tutaj usłyszymy, więc proszę się nie bać. Donna Pulido może śmiało mówić przy nas wszystko, co tylko zechce.
- Niestety, nie mam takiej śmiałości, w przeciwieństwie do mojej córki - zauważyła Grace z lekką irytacją.
Serena spojrzała na matkę z wyrzutem.
- Mamo! To przecież doskonale wiesz, że gubernator potraktował nas podle tylko i wyłącznie dlatego, że odrzuciłaś jego zaloty! Jak zatem mam niby się o nim wypowiadać?
- Z rozsądkiem, kochana córko. Z rozsądkiem - odrzekła jej matka - Podobnie jak powinnaś ostrożnie odrzucać zaloty kapitana Monastario.
- Jestem ostrożna, ale muszę też być stanowcza.
- Nie musiałabyś być taka, gdybyś przyjęła oświadczyny Don Asha.
- Dokładnie - uśmiechnął się syn de La Vegi - Ale chwileczkę... Chce pani mi powiedzieć, że kapitan James Monastario próbował oświadczyć się mojej narzeczonej?!
- Przypominam ci, senor, że ona nie jest twoją narzeczoną - mruknęła do niego złośliwie May.
- To tylko kwestia czasu - stwierdził Maxymiliano, stojący w kącie i czytający książkę.
- Dokładnie tak - skinął głową Ash - Ale nie podoba mi się taki stan rzeczy! Zamierzam do niego pojechać i powiedzieć mu to prosto w twarz!
- To nie jest najlepszy pomysł - zauważyła Delia de La Vega.
- Wręcz przeciwnie - uśmiechnął się do niej mąż - Mój syn nareszcie zachowuje się jak prawdziwy mężczyzna! Jedź do tego głupca i wyzwij go na pojedynek!
- Pojedynek? - skrzywdził się Ash - Ojcze, ja nie to miałem na myśli. Raczej wolałbym mu powiedzieć wprost, że nie życzę sobie takiej sytuacji i zażądać od niego przeprosin.
Josh de La Vega załamany opuścił ręce, słysząc słowa swego potomka. To było dla niego po prostu okropne. Przecież ten młodzieniec był kiedyś inny - odważny, szlachetny i niezwykle honorowy. Potem nagle, zupełnie niespodziewanie, kiedy powrócił w rodzinne strony ze studiów w Kalos, zmienił się nie do poznania. Z odważnego i dzielnego młodzieńca został obibokiem, leniem oraz całkowicie pozbawionym honoru pośmiewiskiem całej okolicy. Don Josh miał nadzieję, że zaloty do Sereny nieco go zmienią na lepsze, ale cóż... Ash nie potrafił do tej sprawy podejść należycie. Co innego Dawn - ta miała w sobie więcej energii oraz chęci do działania, ale niestety była chwilami tak niepokorna, że groziło jej zostanie na zawsze starą panną, bo kto by zechciał mieć żonę, która nie tylko ośmiela się mieć własne zdanie, ale jeszcze się z nim afiszuje?
- Braciszku... Uważam, że bardzo dobrze robisz planując powiedzieć temu kapitanowi, co o nim myślisz - powiedziała po chwili Dawn - Jednak jestem też zdania, że samym gadaniem sprawy nie załatwisz! Nie musisz się z nim bić, ale powinieneś mu tym zagrozić, jeżeli on spróbuje znowu uwodzić Serenę.
- Tak by w każdym razie postąpił prawdziwy mężczyzna - burknęła oburzona senorita Pulido.
Grace zarumieniła się lekko, po czym postanowiła szybko załagodzić całą tę sytuację, gdyż rzekła:
- Moim zdaniem Don Ash ma rację, kiedy mówi, że nie chce się bić z kapitanem. Wynikiem takiego pojedynku byłaby śmierć jednego z nich, a przecież tego żadne z nas sobie nie życzy, prawda?
Wszyscy musieli przyznać jej rację. W takim pojedynku albo zginąłby Ash, albo Monastario. Jeżeli Ash, to Don Josh poniósłby poważną stratę, a jeżeli kapitan, to mogłyby z tego wyjść niemiłe konsekwencje. W końcu oficer cieszył się poważaniem samego gubernatora Giovanniego, a chociaż rodzina de La Vega była przez niego bardzo szanowana, to mimo wszystko konsekwencje takiego pojedynku byłyby dla Asha nad wyraz poważne.
- Najlepiej by było, gdyby nasz syn poślubił senoritę Pulido i kapitan nie miałby już jak zalecać się do niej - stwierdziła Delia.
Ash spojrzał z uśmiechem na matkę, którą to niezwykle szanował, po czym rzekł:
- Doskonały pomysł, mamo.
Następnie podszedł do Sereny i rzekł do niej uroczystym tonem:
- Moja droga Sereno... Znamy się od dziecka... Byliśmy zawsze sobie bliscy. Nasze matki chcą, abyśmy zostali małżeństwem, a i ja nie mam nic przeciwko temu. Co więc sądzisz o możliwości wyjścia za mnie?
Josh i Dawn załamani zasłonili sobie oczy dłońmi, gdy to usłyszeli. Chyba nie było gorszego sposobu oświadczenia się dziewczynie niż taki, jaki właśnie zademonstrował młody de La Vega. Nic dziwnego, że Serena prychnęła pogardliwie i wybiegła oburzona z pokoju.
- No co?! - zapytał zdumiony jej zachowaniem Ash - Co ja takiego powiedziałem?
- Lepiej... Nic... Już... Nie mów - rzekł załamanym głosem Don Josh, powoli wypuszczając słowa z ust - Synu... Naprawdę... Nic już nie mów, a najlepiej zejdź mi z oczu.
- Josh, proszę cię... - broniła syna Delia.
Mężczyzna jednak nie dał się ubłagać.
- Zejdź mi z oczu, młodzieńcze! Do jutra nie chcę cię oglądać!
Ash zasmucony tym wszystkim wyszedł z pokoju, a Maxymiliano z nosem w książce poszedł za nim.
- Tak bardzo cię przepraszam, Grace - jęknął załamanym głosem de La Vega - Mój syn naprawdę zachowuje się czasami... Jak kompletny głupiec. Ja nie wiem, co spotkało tego młodzieńca w Kalos. Kiedyś był on zupełnie inny, a teraz?
- Nic nie szkodzi, Josh - powiedziała do niego z uśmiechem donna Pulido - Poza tym i tak nie był to najgorszy sposób proszenia dziewczyny o rękę. Prócz tego obawiam się, że kapitan Monastario okaże jeszcze gorsze maniery, kiedy zacznie prosić mnie o rękę Sereny, o ile oczywiście będzie prosić.

***

Serena wyszła z salonu i znalazła się na korytarzu hacjendy de La Vegów. Czuła się po prostu okropnie. Jak Ash w ogóle mógł w taki sposób ją potraktować i prosić o jej rękę w tak głupi oraz pozbawiony wszelkich emocji sposób? No dobrze, był on o wiele bardziej kulturalny niż kapitan James, ale przecież on przynajmniej coś do niej czuł, z kolei Ash sprawiał wrażenie zimnego kołka wbitego w ziemię - praktycznie nic go nie ruszało i na wszystko reagował z takim nienaturalnym wręcz, stoickim spokojem, a przecież prawdziwy mężczyzna powinien umieć okazać emocje wtedy, gdy tego trzeba. Gdyby Ash ją kochał, to wściekłby się na wieść o tym, że inny mężczyzna próbował zdobyć jej serce. Nie musiałby go zaraz wyzywać na pojedynek, ale z całą pewnością okazałby on swoje uczucia wobec niej, a tymczasem... nic! Po prostu kompletny kołek z niego - zimny i pozbawiony emocji!
Takie właśnie myśli wyraziła na głos panna Pulido. Skierowała je do May, swojej wiernej służki i zarazem przyjaciółki, która tylko westchnęła głęboko i powiedziała:
- Moim zdaniem nie zasłużył on na tak niską ocenę. Co prawda może nie zachował się specjalnie romantycznie, ale przecież zawsze mogło być gorzej.
- Tak, to prawda - zauważyła Dawn, dołączając do dziewczyn - Ja nie wiem, dlaczego mój brat się tak zachowuje, ale cóż... Prawdę mówiąc on zawsze był dziwakiem.
- Nieprawda! Kiedyś był o wiele lepszy! - zawołała oburzonym tonem Serena - Pamiętam doskonale, jak go poznałam. Miałam wtedy zaledwie siedem wiosen i szłam sobie na spacer z May, gdy nagle naskoczyła na nas banda wyrostków. Chcieli mi wrzucić węża za sukienkę, ale wtedy zjawił się Ash, który bez trudu ich pobił, chociaż był sam jeden, a ich czterech. Był wtedy po prostu wspaniały. Od tego czasu zostaliśmy przyjaciółmi. Miałam nadzieję, że za niego wyjdę, kiedy dorośniemy, a teraz co? On się zmienił na gorsze.
- Być może jego zachowanie to tylko poza? - zasugerowała Dawn.
Serena spojrzała na nią uważnie.
- Poza? Niby po co stosowana?
- Nie mam pojęcia, ale tak coś czuję, choć oczywiście mogę się mylić. W końcu co ja niby o nim wiem? Odnoszę wrażenie, że raczej go nie znam. Też jestem zawiedziona jego przemianą na gorsze, ale mimo wszystko to zawsze mój brat. Muszę bronić dobrego imienia tego głupka, choć czasami mnie samą on tak denerwuje, że uhh...
May i Serena uśmiechnęły się do siebie delikatnie.
- Tak czy siak nie wyjdę za Asha, choć kiedyś bardzo tego chciałam - rzekła smutno panna Pulido.
- A ja uważam, że powinnaś za niego wyjść - zauważyła May.
Mówiła ona do swojej pani per „ty“, ponieważ ta już dawno pozwoliła jej na to, ale tylko wówczas, gdy Grace nie będzie w pobliżu. Kobieta była bowiem dość konserwatywnie nastawiona do pewnych spraw, więc takie relacje między Sereną i służącą zdecydowanie nie spodobałyby się jej.
- W każdym razie Don Ash byłby już lepszym kandydatem na męża niż ten bandyta w masce.
Serena spojrzała na nią groźnie, zaś Dawn zachichotała.
- No proszę... Czyżby moja serdeczna przyjaciółka była zakochana w jakimś przestępcy?
- I to nie byle jakim przestępcy - mówiła dalej May zadziornym tonem - Ale w samym Zorro.
- W Zorro? - zaśmiała się senorita de La Vega - No proszę. Widzę, że Serena, choć nieco ekscentryczna, to przynajmniej w kwestii mężczyzn ma dobry gust. Chciałabym jednak wiedzieć, dlaczego właśnie w nim?
- To wszystko z powodu tych wydarzeń, które miały miejsce tydzień temu - wyjaśniła senorita Pulido, wzdychając głęboko - Jechałyśmy razem z matką i May, gdy nagle napadli na nas jacyś bandyci. Chcieli nas okraść, a być może nawet i zabić. Wtedy właśnie zjawił się Zorro wraz ze swoim pomocnikiem, Małym Zorro. Obaj bez żadnego trudu pokonali bandytów, ale zamaskowany przestępca nie omieszkał wziąć swojej nagrody, którą to było moje skradzione serce.
Dawn patrzyła na nią zaintrygowana, po czym dostrzegła ona Pikachu przechadzającego się w towarzystwie Piplupa, jej ulubieńca. Dziewczyna wzięła swego Pokemona na ręce i przytuliła go czule do siebie.
- Pikachu... Przyszedłeś podsłuchiwać? - zachichotała senorita de La Vega - Ups... Wybacz. Nie chciałam cię urazić. Przecież ty nic nie słyszysz. Przepraszam cię, Pikachu. Ech! Ale po co ja właściwie do ciebie mówię? Przecież ty moich przeprosin także nie słyszysz. Ja nie wiem, jak mój brat umie się z tobą porozumieć.
Następnie spróbowała pokazać mu coś na migi. Elektryczny gryzoń zaś wpatrywał się w nią uważnie, strzygąc przy tym lekko uszami.
- Panna Pulido... chce spać... Czy możesz... przekazać... służbie... aby pościeliła... jej pokój?
Dawn mówiąc to starała się pokazać na migi, o co jej chodzi. Na całe szczęście osiągnęła swój cel, ponieważ Pokemon kiwnął radośnie głową i poszedł przed siebie.
- Idź z nim, Piplup. Przypilnuj, aby niczego nie pokręcił.
Jej stworek poczłapał za swoim przyjacielem, aby przekazać służbie polecenia senority de La Vega.
Należy zauważyć, że służba w tym domu (podobnie jak w większości bogatych domów) składała się nie tylko z ludzi, ale też z udomowionych Pokemonów, których inteligencja oraz pomysłowość niejeden raz bardzo się przydawały. W tamtych bowiem czasach ludzie nie łapali nagminnie Pokemonów tak, jak to czynią dzisiaj. Wtedy posiadanie jakiegokolwiek stworka wymagało dużej ilości pieniędzy lub też dużej dawki szczęścia (to ostatnie było po to, żeby Pokemon zechciał nie tylko zaprzyjaźnić się z jakimś człowiekiem, ale też z nim zostać na stałe). Zaś ród de La Vegów posiadał nie tylko pieniądze, ale również i szczęście, więc wielu członków ich służby to były właśnie Pokemony. Przewodził nimi zawsze Pikachu, wierny stworek don Asha. Przyjaźń między tą dwójką była tak wielka, że obaj doskonale umieli się ze sobą dogadać pomimo tego, iż elektryczny gryzoń podczas pobytu w Kalos stracił słuch. Ash wówczas celowo nauczył siebie i jego języka migowego, aby mimo wszystko zawsze mogli ze sobą rozmawiać.
Pomimo braku słuchu u Pikachu senorita Dawn zawsze patrzyła dość podejrzliwym tonem na Pokemona. Czasami odnosiła wrażenie, że stworek ten zbyt często kręci się tam, gdzie toczą się jakieś rozmowy. Nikt nie miał obaw, aby przy nim cokolwiek mówić, dlatego też jego obecność nikomu bynajmniej nie przeszkadzała, chociaż senoricie Dawn wydawało się ono czasami dość podejrzane.
- Gdyby nie był głuchy, to pomyślałabym sobie, że on kogoś szpieguje - mruknęła dziewczyna - Ale kogo i po co?

***

Grace Pulido i jej córka pozostały w hacjendzie de La Vegów przez cały tydzień. Przez ten czas Don Ash próbował w jakiś sposób zalecać się do senority Sereny, jednak jego metody polegające na graniu na gitarze i recytowaniu kiepskiej jakości wierszy nie przynosiły wcale rezultatu, choć czasami sprawiły, że młody de La Vega rozbawił swoją rozmówczynię, ale nic poza tym. Jeżeli chciał wzbudzić w niej miłość, to musiał bardziej się postarać, jednak nie miał pojęcia, w jaki sposób ma to zrobić. Nie chciał też słuchać rad swego ojca, które uważał za zdecydowanie nie pasujące do jego charakteru.
Ale nie tylko Don Ash miał swoje problemy osobiste. Posiadał je też Maxymiliano, któremu wyraźnie wpadła w oko Bonnie Pinkerton. Niestety, dziewczynę denerwowała jego ogromna słabość do filozofii. Nie umiała wiecznie słuchać chłopaka i odpowiadać na jego pytania, co sądzi na temat poglądów Platona czy Arystotelesa. Przez pierwsze dwa dni takich rozmów siostra znanego detektywa dość cierpliwie znosiła to nudne gadanie, potem jednak nie wytrzymała i zawołała:
- Posłuchaj mnie, drogi przyjacielu! Wszystko, o czym mówisz jest niezwykle ciekawe, ale mnie to w ogóle nie interesuje! Rozumiesz?! Mam już tego serdecznie dość! Nie możesz mówić mi o czymś innym?!
- Tylko o czym ja bym miał tobie mówić? - zdziwił się Maxymiliano, poprawiając sobie swoje okulary, które wciąż mu spadały z nosa.
- Nie wiem! Przecież jesteś chłopakiem. I co? Niby nie wiesz, o czym można rozmawiać z dziewczyną?!
- Wybacz, ale nie.
- W takim razie wybacz, ale nie zamierzam z tobą rozmawiać, póki łaskawie się tego nie dowiesz!
Po tych słowach wyszła ona oburzona z pokoju, w którym siedziała z chłopakiem i wpadła prosto na Dawn.
- Co ci się stało, Bonnie? - zapytała senorita de La Vega - Czyżby mój przybrany braciszek aż tak cię zirytował?
- Zirytował?! O, to mało powiedziane! - zawołała oburzonym tonem dziewczynka - On jest po prostu męczący! Mam go już serdecznie dosyć! Nie wiem, jak ty z nim wytrzymujesz!
- Tak prawdę mówiąc, to sama czasami zadaję sobie to pytanie. Ale ty pewnie masz tak samo z Clemontem, jak ja z Maxymiliano, prawda?
- Czasami, choć on umie rozmawiać na ciekawsze tematy. Zazwyczaj. No i jest chyba przystojniejszy.
- Owszem... Tu się z tobą zgadzam - zachichotała Dawn.
Senoricie de La Vega bardzo bowiem przypadł do gustu słynny, młody detektyw, choć nie podobało się jej to, że ma on za zadanie złapać Zorro, któremu kibicowała całym sercem w jego działalności. Dlatego też zadanie, jakie miał do wykonania senor Pinkerton było jej bardzo niemiłe, dlatego też tego samego dnia, gdy musiała wysłuchać pretensji Bonnie pod adresem swojego przybranego brata, to szukała okazji, żeby porozmawiać o tym z Clemontem. Miała okazję, młodzieniec bowiem powrócił pod wieczór do hacjendy, gdzie opowiedział o swoich przeżyciach.
Detektyw cały dzień spędził na mieście, gdzie czekał na ruch Zorro. Spodziewał się on, że ten zaatakuje, zwłaszcza, iż kapitan Monastario kazał tego samego dnia uwięzić trzech robotników indiańskiego pochodzenia za ich rzekomo buntownicze zapędy. Prawdą było, że owi ludzie rzucili się na żołnierzy, jednak komendant Alabastii raczył zapomnieć o tym, iż to pijani podwładni sierżanta Meowtha zaczęli zaczepiać młode służące pracujące w oberży państwa Wandstorf. Pomimo rozkazów swojego przełożonego nie zaniechali tego i ich ukochani (czyli właśnie owi Indianie) skoczyli im na pomoc. Doszło do bójki, młodzieńcy zostali aresztowani, a kapitan skazał ich na śmierć.
- Panie kapitanie, pragnę zauważyć, że ci ludzie jedynie bronili swoich ukochanych - powiedział w ich obronie sierżant Garcia.
- Możliwe, ale pobili naszych ludzi, a jeden z nich wyzionął ducha po tym wydarzeniu - odparł James Monastario - Muszą zatem wszyscy trzej odpowiedzieć za swoje czyny. Wyrok śmierci dla nich będzie ostrzeżeniem dla wszystkich wichrzycieli.
Clemont, siedzący wtedy w gabinecie kapitana i rozmawiający z nim, nie pochwalał takiego zachowania, jednak wiedział, że w tej sprawie jego władza niestety nie sięga. Żołnierze Monastario oraz on sam mieli słuchać poleceń detektywa jedynie w sprawie złapania Zorro. W innych kwestiach wpływ Clemonta był za mały, aby mógł cokolwiek zrobić. Mimo wszystko postanowił się odezwać.
- Osobiście nie pochwalam pańskiej metody działania, kapitanie. Nie uważam, aby to cokolwiek pomogło. Rozstrzelanie tych ludzi tylko zaogni nasze stosunki z Indianami, a prócz tego ci trzej nie zasłużyli na śmierć.
- Panie Pinkerton - powiedziała porucznik Jessie gniewnym tonem - O ile dobrze pamiętam, to ma pan schwytać Zorro, a nie bawić się w politykę, mam rację? Więc proszę zamknąć swój głupi dziób i przestać mieszać się w sprawy innych ludzi!
- Moja siostra jak zwykle ma niewyparzony język, ale tym razem się z nią zgadzam. Nie powinien się pan w to mieszać - stwierdził Monastario.
Clemont widział, że słowami nic nie osiągnie, dlatego posłuchał rady pani porucznik i zamknął buzię. W głowie jednak układał właśnie raport dla gubernatora w tej sprawie. Wiedział, że zdecydowanie nie będzie on pochlebny wobec kapitana i jego metod działania.

Sierżant Meowth Garcia również był zasmucony tym wszystkim, co właśnie się stało, dlatego wyszedł zasmucony i zaczął iść ulicami miasta. Wpadł nagle na Maxymiliano, który to w towarzystwie Pikachu wychodził właśnie z księgarni.
- Dzień dobry, sierżancie! - zawołał wesoło młodzieniec, poprawiając sobie okulary na nosie - Cóż to? Czemu ma pan taką smutną minę?
- Ech... Nawet nie warto o tym mówić - powiedział smutno Pokemon w mundurze - To po prostu przerażające.
- A może jednak zechce się pan wygadać? - spytał chłopiec - W końcu smutki najlepiej z siebie zrzucić.
- Racja - dodał Don Ash, który również właśnie wyszedł z księgarni - Należy się wygadać, bo inaczej cierpienie i zgryzoty nas zabiją od środka.
Sierżant Meowth ustąpił i poszedł na jednego z przybranymi braćmi. Z jednego kielicha szybko jednak zrobiło się kilkanaście, a Garcii rozwiązał się język. Opowiedział on Ashowi i Maxymiliano wszystko, co tylko oni chcieli usłyszeć, a także wyraził swe oburzenie z powodu decyzji kapitana.
- Ale co ja mogę zrobić? - wyżalał się będąc coraz bardziej zalanym - W końcu on tu rządzi, a nie ja! Poza tym on liczy, że w ten sposób złapie Zorro, który z pewnością nie przejdzie obojętnie obok takiego czynu. Ci ludzie więc są tylko pionkami w grze kapitana. Tak, wiem! To wszystko podłość, a ja nic nie mogę zrobić, aby przerwać to szaleństwo. Ale ja mam tego dość! Nie po to zostałem żołnierzem, żeby pastwić się nad innymi! Powiadam więc wam... Ja mu jeszcze pokażę! Zobaczycie! Ja mu pokażę, temu kapitanowi i jego wrednej siostrzyczce! Wszystkim im pokażę!
Po tych słowach wypił jeszcze jeden kielich i opadł z głową na stolik. Ash i Maxymiliano uśmiechnęli się do siebie lekko i zapłacili Brockowi rachunek sierżanta, a sami wyszli. Nie zauważyli jednak, że przy jednym ze stolików siedział Clemont, który uważnie ich obserwował.
- Oni często stawiają sierżantowi kielicha? - zapytał detektyw Misty, gdy ta przyniosła mu posiłek.
- Tak, dosyć często. W końcu są jego przyjaciółmi - odpowiedziała mu rudowłosa - Choć prawdę mówiąc ich przyjaźń opiera się na tym, że Don Ash stawia Garcii kielicha, a ten raczy go swoimi dykteryjkami. Takie coś za coś, choć sierżant zdecydowanie lepiej wychodzi na tym układzie.
- Nie wątpię - zachichotał Clemont i zaczął jeść.

***

Detektyw opowiedział rodzinie de La Vega o wyżej wspomnianych wydarzeniach, nie kryjąc przy tym swojego oburzenia na temat zachowania kapitana Monastario.
- Jedno dobre tylko z jego uczynków wyjdzie - powiedział pod koniec swojej historii.
- Niby co takiego? - spytała Dawn.
- Mianowicie to, że ten czyn z całą pewnością przyciągnie Zorro do miasta - odpowiedział jej Clemont.
- Oczywiście. To więcej niż pewne - stwierdziła Delia - W końcu on walczy o sprawiedliwość, a takie coś z pewnością go oburzy.
- Jeżeli się o tym dowie - rzekł smutno Josh - Kapitan Monastario za dużo sobie pozwala.
- Racja! Jestem tym równie oburzony, co wy! - zawołał Ash - Napiszę do Jego Ekscelencji gubernatora, aby coś z tym zrobił.
Serena westchnęła załamana, słysząc jego słowa.
- Nie wydaje mi się, aby to pomogło - zauważyła.
- W tej jednej sprawie podzielam zdanie mojej córki. Nie wiem, czy gubernator na pewno potępi kapitana za jego czyny - powiedziała Grace.
- Więc nic nie możemy zrobić?! - zawołała Dawn.
- Zupełnie nic, córeczko - odparł Josh - Chyba, że weźmiemy sprawy w swoje ręce.
- Odradzam - odezwał się Maxymiliano znad książki, którą to właśnie czytał - Jeżeli podniesiemy bunt, to staniemy naprzeciwko wyszkolonemu i zaprawionemu w walce wojsku, które rozniesie nas w pył, ledwie na nie ruszymy.
- On ma rację. Nasze rodziny pójdą w niewolę, a my sami skończymy rozstrzelani albo powieszeni - dodał Don Ash - Nikomu w ten sposób nie pomożemy, a sobie tylko zaszkodzimy.
Josh de La Vega westchnął głęboko, przygnieciony mocą argumentów, które właśnie usłyszał.
- Niestety, obawiam się, że mój tchórzliwy syn tym razem ma rację. Nie możemy wywołać buntu, bo inaczej wojsko nas rozniesie w pierwszej bitwie.
- Spokojnie, senor de La Vega - rzekła pocieszającym tonem Bonnie - Gubernator na pewno potępi kapitana, gdy mu o tym wszystkim powiemy. Jak tylko mój brat złapie Zorro, to wtedy Jego Ekscelencja zrobi dla niego, co on tylko zechce.
- No właśnie - powiedział Clemont - Mogę wtedy zażyczyć sobie, aby odwołał on kapitana Monastario i jego siostrę.
- Tak! A wtedy przyjdzie jakiś inny łajdak na jego miejsce i wszystko zacznie się od nowa! - zawołała gniewnym głosem Dawn.
Następnie bardzo oburzona wybiegła z salonu. Clemont zdumiony jej zachowaniem wyszedł za nią.
- Senorita... Co się stało? Co panią oburza?
Dziewczyna skrzyżowała ręce na piersi, po czym spojrzała na niego i odpowiedziała wściekle:
- Twoje podejście do całej tej sprawy! Zorro broni pokrzywdzonych, a ty próbujesz go schwytać! Jak możesz?!
- Zorro jest przestępcą i mam za zadanie go schwytać. Przykro mi, ale jego poczynania są wbrew prawu - bronił się detektyw.
- Poważnie? A więc prawo należy zmienić!
- Być może, ale na pewno nie w taki sposób. Ten podły wichrzyciel występuje przeciwko władzy ustawionej przez Jego Królewską Mość, który rządzi nami z woli Boga. Jedyny zatem sposób, żeby przeciwstawiać się niegodziwości, to działać zgodnie z prawem, czyli pisać petycje i wybierać lepszych urzędników.
- Wiesz co? Myślałam, że jesteś lepszy, a ty jesteś taki sami jak oni wszyscy!
- Senorita, ja...
- Dość! Nie odzywaj się już do mnie! Nie chcę cię słuchać! Daj mi już spokój, ty głupi, ograniczony człowieku!
Zaraz po tych słowach Dawn obróciła się na pięcie i wyszła z pokoju, pozostawiając Clemonta z jego własnymi myślami.

***

Następnego dnia miała się odbyć publiczna egzekucja tych trzech skazańców. Żołnierze kapitana Jamesa Monastario sprowadzili wszystkich mieszczan z całej Alabastii, aby ją obejrzeli. Sierżant Garcia, z wyraźną niechęcią przeczytał głośno uzasadnienie wyroku, w którym to całą trójkę oskarżono o działalność antypaństwową, jak również i o występowanie przeciwko przedstawicielom prawa. Następnie powoli odszedł na bok, aby nie brać udziału w tym bestialstwie. Tłum ludzi zebranych wokół placu egzekucji pomstował na taką niegodziwość.
- To jest podłe!
- Okrutne!
- Jesteście bez honoru!
- Bez serca!
- Precz z komendantem!
Kapitan James i porucznik Jessie nie przejęli się tym wcale, a tylko kazali żołnierzom przywiązać skazańców do palików wbitych w ziemię. Potem podszedł do nich Ojciec Gary, miejscowy młody mnich, aby udzielić ostatniego namaszczenia Indianom.
- Tylko lepiej się pospiesz, ojczulku - mruknęła doń pani porucznik niecierpliwym tonem.
- Sługi Bożego nie należy poganiać - odpowiedział jej mnich.
Jessie spojrzała na niego złośliwie, po czym złapała za bat i zdzieliła go nim przez plecy.
- To za pyskowanie! - zawołała - A teraz rób swoje, tylko szybko, bo za opóźnianie się dostaniesz mocniej. To była tylko rozgrzewka.
Ojciec Gary zasyczał z bólu, gdy otrzymał cios, ale nic nie powiedział. Jedynie wstał i udzielił skazańcom ostatniego namaszczenia, a następnie odszedł.
- Niechaj mi Bóg wybaczy, ponieważ życzę śmierci pewnym osobom ze swoich bliźnich - rzekł po cichu pod nosem mnich.
Gdy już zniknął żołnierze ustawili się w szeregu, po czym wymierzyli karabiny w kierunku skazańców. Stojąca tuż przy nich porucznik Jessie wydawała rozkazy.
- Gotuj broń... Cel... Pal!
W tej samej chwili, w której padł strzał stało się coś niesamowitego. Coś długiego oraz czarnego owinęło się wokół lufy pierwszego karabinu, po czym szarpnęło go, przez co karabin uderzył w lufę sąsiedniej broni, ta zaś w kolejną, a tamta w następną itd. Wskutek tego w ciągu zaledwie tylko jednej sekundy lufy karabinów skierowały się w kierunku Jessie, zaś kule z nich wystrzelone z broni palnej poleciały na nią. Pani porucznik w ostatniej wręcz chwili się uchyliła, unikając dzięki temu śmierci.
- Co się tu dzieje?! - krzyknęła wściekła - Kto to zrobił?
Spojrzała szybko w bok, a wówczas zauważyła wychylającego się zza zaułka mężczyznę ubranego na czarno. Miał on w ręku bicz, którym strzelił mocno w powietrze.
- Zorro! - wrzasnęła Jessie.
- Zorro! - dodał James.
- Zorro! - zawołał Meowth.
- ZORRO! ZORRO! ZORRO! ZORRO! - krzyczał radośnie tłum na widok swego ulubieńca.

- Witam panią, pani porucznik - rzekł zamaskowany banita, ironicznie się przy tym kłaniając - Muszę powiedzieć, że jestem po prostu oburzony postępowaniem pani oraz pani brata. Ci trzej ludzie są niewinni, natomiast wy chcieliście ich zabić! Dziś spotka was za to kara.
- Żołnierze, zabić go! - krzyknęła Jessie.
- Nie radzę! - zawołał jakiś głos.
To był Mały Zorro siedzący na pobliskim murze z dwoma pistoletami w dłoniach.
- Mam na muszce waszego kapitana. Jeśli się ruszycie choćby o krok lub spróbujecie zrobić nam krzywdę, to go zabiję! - krzyknął zamaskowany chłopiec.
- On blefuje! - zawołał Monastario.
W tej samej chwili padł strzał i kapelusz zleciał oficerowi z głowy.
- Mam jeszcze drugi pistolet - dodał Mały Zorro - Rusz się, kochasiu, a tym razem odstrzelę ci łeb!
- Żołnierze... Zostańcie tam, gdzie jesteście! - jęknął komendant, który wyraźnie był przerażony tym wszystkim.
Żołnierze oczywiście posłuchali jego rozkazu, chociaż mieli ogromną ochotę stanąć do walki z tym bandytą, ale wszak sam dowódca nakazał im siedzieć spokojnie. Cóż zatem mieli zrobić?
- Doskonale - uśmiechnął się Zorro, bardzo zadowolony z zaistniałej sytuacji - A teraz pora na wymierzenie sprawiedliwości. W końcu po to ja i mój towarzysz tu przyszliśmy.
Zadowolony podszedł do trzech skazańców i szybko rozciął ich więzy nożem. Następnie spojrzał na porucznik Jessie, mówiąc:
- Dzisiaj uderzyłaś batem niewinnego człowieka, w dodatku mnicha. Uderzyłaś go jedynie za to, że czynił on swoją powinność niedostatecznie szybko. Uważasz, że to sprawiedliwe?
Po tych słowach chwycił on bat i uderzył nim Jessie prosto w twarz. Kobieta upadła na ziemię, zaś Zorro zadawał jej na plecy jedną plagę po drugiej, aż zebrało się ich dziesięć.
- Wiedz, ty nędznico, że odtąd za każdy twój podły uczynek odpłacę ci dziesięciokrotnie! To samo tyczy się twojego brata!
Następnie podbiegł on do kapitana Jamesa, po czym wyjął swą szpadę i przyłożył jej ostrze do gardła niegodziwca.
- Zabiłbyś trzech niewinnych, aby mnie schwytać? - zapytał.
- Zabiłbym nawet trzy tysiące, aby tylko cię powiesić! - odparł James Monastario hardym tonem.
- Będziesz musiał obejść się smakiem - rzekł zamaskowany bandyta.
Następnie schował on swoją szpadę i wymierzył kapitanowi siarczysty policzek.
- To, żebyś pamiętał, jak każę niegodziwców takich jak ty.
Potem cofnął się o kilka kroków i strzelił dwanaście razy biczem. Na policzkach i na szyi komendanta ukazały się wówczas litery Z.
- A to, żeby ta nauka nie uciekła za szybko z twojej głowy! Następnym razem jednak otrzymasz mocniejsze ciosy!
Potem Zorro gwizdnął i jego wierny czarny rumak podjechał do niego. Podobnie uczynił Mały Zorro, a gdy już oba wierzchowce były przy boku swoich panów, ci zwinnie wskoczyli na nie, po czym odjechali, śmiejąc się radośnie. Żołnierze strzelili za nimi kilka razy, ale wszystkie kule chybiły celu. Wówczas ludzie kapitana próbowali ścigać banitów, ale okazało się, że ktoś rozciął im popręgi ich siodłach, przez co ledwie ruszyli w pościg, a zaraz zlecieli ze swych wierzchowców na ziemię.
Myliłby się jednak ten, kto by sądził, że teraz obaj banici bez trudu uciekną. Ledwie bowiem wyjechali z placu, a na ich drodze stanął Clemont na wierzchowcu, którego pożyczył sobie od jednego z żołnierzy. Detektyw zaczaił się na Zorro i jego pomocnika tuż pod bramą miasta.
- O! Senor Pinkerton! - zawołał banita na jego widok - Dlaczegóż to stoisz mi na drodze?
- Bo nie mogę pozwolić ci uciec - odpowiedział mu Clemont, po czym wyjął pistolet zza pasa i wymierzył go w Zorro - Poddaj się!
- Chyba zwariowałeś! - parsknął śmiechem Mały Zorro - Sądzisz, że tak po prostu ci się poddamy?
- Nie macie innego wyjścia! - stwierdził detektyw - Niedługo będą tu żołnierze! Jeśli chcecie stąd bezpiecznie odjechać, to musicie mnie zabić, bo inaczej ja was nie przepuszczę.
- Zabić? A niby po co? - zaśmiał się Zorro - Wolę zrobić tak.
Sekundę później świsnął bicz, zaś jego koniec owinął się wokół lufy pistoletu. Zorro machnął ręką w górę, próbując w ten sposób podbić broń swojego przeciwnika tak, aby nie stanowiła ona już dla niego zagrożenia, detektyw jednak szarpnął wówczas swą dłonią i w tej samej chwili pistolet wypalił. Kula drasnęła Zorro w lewą skroń, zaś z rany pociekła mu stróżka krwi. Wówczas dzielny Mały Zorro z bojowym okrzykiem natarł konno na Clemonta, strącając go z jego wierzchowca, po czym pognał przed siebie nawołując przyjaciela. Ten oczywiście uciekł razem z nim. Gdy przyjechali żołnierze, było już po wszystkim. Banici uciekli.

***

Wieść o wyczynach Zorro i Małego Zorro szybko dotarła do hacjendy de La Vegów głównie dzięki Clemontowi, który nie omieszkał opowiedzieć wszystkim o tym, co się stało. Wtórowała mu w tym jego młodsza siostra, która również tam była i widziała wszystko na własne oczy.
- To było po prostu niesamowite - mówiła dziewczynka, nie ukrywając swego zachwytu banitami - Mówię wam. Ci żołnierze mierzyli już do tych Indian, a wtedy Zorro strzelił batem, złapał nim lufy karabinów i skierował je na porucznik Jessie. Wielka szkoda, że ta się uchyliła.
- Bonnie! Nie powinnaś tak mówić! - skarcił ją Clemont.
- Czemu? Przecież nie pochwalasz poczynań kapitana i jego siostry.
- Może i nie, ale pamiętaj, że my reprezentujemy prawo. Pamiętaj też o tym, jakie mamy zadanie do wykonania.
- Pamiętam, ale przecież nie zaszkodzi, jeżeli będę czasami kibicować banitom. Zwłaszcza temu małemu, co tak świetnie strzela z pistoletów.
- Tak, to doskonały strzelec - rzekł jej brat - Jednak pamiętaj, musimy ich złapać, jeśli chcemy coś dobrego zrobić dla Alabastii.
- Jeżeli chcecie zrobić coś dobrego dla Alabastii, to najlepiej obalcie kapitana i panią porucznik - stwierdziła z goryczą w głosie Dawn.
Clemont spojrzał na nią załamany. Celowo nie powiedział ani jej, ani też państwu de La Vega o tym, że postrzelił Zorro w skroń. Gdyby im się do tego przyznał, to wtedy Dawn znienawidziłaby go jeszcze bardziej, o ile oczywiście było to w ogóle możliwe.
Serena oraz jej matka również słuchały z zapartym tchem opowieści o wyczynach Zorro i Małego Zorro wyraźnie okazując swoją sympatię dla banitów, choć donna Pulido jeszcze jakoś nad tym zachwytem panowała, z kolei jej córka już nie kryła się z tym, co czuje, to zaś oburzało jej matkę.
Gdy rozmowa na temat wyczynów Zorro dobiegła końca, do salonu wszedł Ash w towarzystwie Maxymiliano. Obaj toczyli właśnie dysputę na temat jakiegoś historycznego tekstu, który ten drugi dzisiaj przeczytał.
- Szkoda, że nie przyszliście wcześniej! - zawołała Bonnie - Mój brat opowiadał właśnie, jak to śmiało poczynał sobie dzisiaj Zorro.
- Nic nie szkodzi. Takie tematy raczej nas nie interesują - stwierdził znudzonym tonem Don Ash.
- Dokładnie tak. Za to bardzo by nas zaciekawiło, jakie nasz drogi pan detektyw ma zdanie na temat pism Juliusz Cezara - rzekł Maxymiliano.
Don Josh jęknął załamany, gdy usłyszał ich słowa. Ci dwaj po prostu chwilami doprowadzali go do szału, ale co mógł zrobić? Przecież wszelkie perswazje w tym kierunku nie zdawały egzaminu. Musiał więc wywiesić białą flagę i dać sobie spokój ze złudną nadzieją, że jego synowie (jeden prawdziwy, drugi przybrany), kiedykolwiek wyjdą na ludzi.
- O Boże! Ash! - zawołała donna Delia, podchodząc do syna - Jesteś ranny!
To mówiąc dotknęła jego lewej skroni, na której widniała niewielka rana, a z niej powoli ciekła krew.
- Słucham? Ach! O to ci chodzi! - zachichotał beztrosko Ash - To nic takiego! Spadłem z konia i uderzyłem się skronią o kamień. To przecież nie jest groźne dla życia.
- Zrobię ci opatrunek - powiedziała pani de La Vega z troską w głosie.
- Cały mój brat. Nawet nie umie porządnie jeździć konno - mruknęła złośliwym tonem Dawn.
Clemont patrzył bardzo uważnie na syna Josha, po czym zrobił bardzo tajemniczą minę.
- To mówisz, że jak otrzymałeś tę ranę? Spadłeś z konia?
- Tak. A co?
- Nie, nic... Chciałem się jedynie upewnić, czy dobrze usłyszałem, ale najwyraźniej słuch mnie nie mylił - odrzekł detektyw, po czym dodał: - Jak twoja mama skończy cię już opatrywać, to dam ci to, o co mnie prosiłeś.
- A co takiego? - zapytała Serena.
- Takie nasze męskie sprawy - zachichotał wesoło Don Ash - Ale być może dzięki temu lepiej się nam będzie rozmawiało.
- Nie sądzę, ale zawsze możesz próbować.
Grace skarciła córkę zaznaczając, że powinna być bardziej uprzejma do swego przyszłego męża.
- Spokojnie, proszę pani - rzekł na to Ash - Pani córka ma rację. Wiele myślałem o tym i doszedłem do wniosku, iż wybrałem bardzo złe wiersze do zalotów. Teraz jednak z pomocą senora Pinkertona dobrałem właściwe.
- Poważnie? - parsknęła złośliwym śmiechem senorita Bonnie - A co on może niby wiedzieć o poezji? Pewnie tyle, ile Maxymiliano o walce na szpady.
Chłopak w okularach spojrzał na nią uważnie i uśmiechnął się doń ironicznie, jakby chciał jej coś powiedzieć, lecz w ostatniej chwili zmienił zdanie.

***

Pamiętniki Sereny c.d:
- Nieźle nam idzie ten film - powiedziałam po tym, jak zakończył się trzeci dzień produkcji wielkiego dzieła Luke’a - Mówię wam, że naprawdę jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak dobrze nam idzie.
- Idzie nam doskonale, bo mamy dobrych aktorów! - zawołała wesoło Jessie - Choć moim zdaniem, gdyby więcej uwypuklono moją postać, to ten film byłby o wiele lepszy.
- Ja tam na swoją rolę nie narzekam - powiedział James - Wiem, gram drania, ale jak mówi nasz reżyser, taka rola to dla mnie wyzwanie.
- To fakt - zaśmiał się Meowth.
- Chociaż raz mamy takie samo zdanie w jakieś sprawie - zachichotała Dawn - To dla mnie naprawdę wielka nowość.
- Pip-lu-pip - zaćwierkał dowcipnie jej Piplup.
- Dla mnie zaś nowością jest granie żony Brocka - mruknęła Misty.
- Podobnie jak dla mnie granie nie tylko Indianki, ale też żony Cilana - zauważyła Iris - Nie ukrywam, że to nieco... dziwne.
- Dziwne? Raczej głupie - stwierdziła ironicznie Jessie - Bo przecież pewne sprawy w tym scenariuszu to czysta głupota. Mówię wam, ten film nie będzie wcale wielkim hitem.
- Poważnie? - burknęła wściekłym głosem Misty - A więc niby czemu nadal w nim występujesz, co?!
- Właśnie! - pisnęła oburzona Bonnie - Czemu w nim grasz?
- Ponieważ tylko moja rola ratuje ten film przed totalną klapą i być może dzięki temu filmowi twórcy wreszcie mnie dostrzegą. W końcu nawet największy chłam może mieć bardzo dobrych aktorów, którzy wybiją się ponad przeciętność. Chociaż im gorszy film, tym mniejsza nadzieja na to, dlatego muszę się starać, żeby polepszyć fabułę tego chłamu, która niestety pozostawia wiele do życzenia.
- Ostre słowa - zachichotał Damian, który w filmie grał rolę kaprala Surge’a, a także sługi gubernatora Giovanniego (tę postać z kolei odgrywał Steven Meyer) - Choć ja bym tam się nimi nie przejmował, Luke.
Reżyser jednak zamierzał się nimi przejmować, ponieważ załamany podszedł do Jessie i zapytał:
- O co ci chodzi, co?! Ty masz chyba jakiś problem.
- Owszem, mam problem. Z reżyserem - burknęła Jessie.
- No i się zaczyna - jęknął Meowth - Primadonna w akcji.
- Diva pierwsza klasa - dodał James - Ta rola idzie jej znakomicie, jak zawsze zresztą.
- A co masz do mnie? - spytał Luke złodziejkę Pokemonów.
- To, że napisałeś bardzo kiepski scenariusz i nie ukazałeś dostatecznie ciekawie mojej postaci - odpowiedziała mu złośliwie Jessie - No, ale cóż... Zawsze jest nadzieja, że krytycy spośród wszystkich tych nijakich postaci zauważą mnie, niezwykle utalentowaną Jessieliną!
- Słuchaj, czy naprawdę to, że ten film może się nie okazać hitem z jakiegoś powodu sprawia, że od razu czujesz się lepiej?
- Tak. Właśnie tak... Chociaż nie! Co ja gadam?! Oczywiście, że nie! Ja chcę być sławna i ten film ma mi pomóc się wybić w Pokewood! Więc tego nie spartacz, koleś, bo inaczej sobie z tobą pogadam!
Po tych słowach Jessie odeszła zaznaczając, iż przybędzie jak zwykle o tej samej porze na plan filmowy.
- Ech... Ta paniusia zaczyna mnie już denerwować - mruknęłam.
- Spokojnie, przejdzie jej, jak krytycy docenią jej kreację - powiedział dowcipnym tonem Ash.
- Pika-pika-chu! - pisnął Pikachu.
- Czyli raczej nigdy - mruknął Meowth - Uwierz mi, głąbie, ona ma tyle talentu, co James rozumu, czyli raczej mało.
- Ej?! Co to ma niby znaczyć?! - zawołał oburzony James.
- Nie kłóćcie się! - próbowała ich pogodzić Iris - Przecież mamy tyle powodów do radości. Film nam nieźle idzie, a do tego słoneczko świeci na niebie. Zobaczycie sami.
To mówiąc wskazała na niebo, które właśnie było zachmurzone.
- Ej! Co to niby ma być, co?! Słońce! Nie obijaj się! Świeć! - zawołała oburzona Mulatka, rozkładając bezradnie ręce - Po prostu załamka totalna! A mówili, że pogoda będzie cały dzień ładna.
- A nie jest? - zaśmiał się Cilan.
- Jak dla kogo - burknęła Iris.
- Zaprawdę powiadam wam, jedna prognoza pogody wcale nie czyni - zaśmiał się Gary w stroju mnicha, podchodząc do nas.
Masował on sobie plecy, ponieważ podczas kręcenia sceny, w której obrywa batem, upadł on dosyć niefortunnie na ziemię i coś mu chyba w krzyżu przeskoczyło, bo wciąż go sobie masował.
- Wszystko dobrze? - zapytała May z troską w głosie.
- Tak... Choć właściwie to nie... - odpowiedział jej Gary - Albowiem... Zaprawdę powiadam wam... Coś mi w krzyżu strzeliło i moje biedne plecy aż się proszą o masaż. Może ktoś byłby taki uprzejmy?
- Ja cię mogę wymasować - zaproponował Damian.
- Myślałem raczej o May - zaśmiał się młody Oak.
- No pewnie - zachichotała jego dziewczyna.
Max, choć normalnie śmiałby się z tego wszystkiego do rozpuku, tym razem nadal milczał. Odzywał się jedynie wtedy, gdy miał zagrać w jakieś scenie, a poza tym wciąż milczał. Widocznie nieodwzajemniona miłość do Cleo wciąż dawała mu się we znaki.

C.D.N.